Augsutus 25, 2015

We maken er wat van!

​We willen zo graag gelukkig zijn, maar ja; de omstandigheden of personen om ons heen, buiten ons zelf, kunnen wel eens voor lijden zorgen toch? Of ligt dat toch een beetje anders? Kan het misschien zo zijn dat de manier waarop we ons leven leiden wellicht wel hetgeen is waar we zelf het meest onder lijden?

 We vechten voor ons geluk, we willen vaak iets anders dan dat wat er is, we willen niet hetgeen wat zich voordoet, we zijn in strijd met realiteit.. 
Als we bijvoorbeeld lichamelijke pijn hebben, willen we het zo snel mogelijk weg hebben, we willen geen pijn. Toch is de pijn zelf datgene wat er is en hoeven we er niet iets van te maken(irritant, vervelend, moeilijk, verschrikkelijk etc..). Door er iets van te maken zijn we in strijd met realiteit; door in strijd te zijn met de realiteit ontstaat er lijden. Byron Katie* verwoordde dit op een prachtige wijze, die ik graag citeer:

​Ik heb wat er is lief, omdat het pijn doet als ik me verzet tegen de werkelijkheid. 
Al het denken ter wereld kan daar niets aan veranderen: wat er is is. 

Al het lijden is verwarring.
Verwarring is je verzetten tegen wat is.
Als je volmaakt helder bent, is wat er is wat je wilt.
Dus als je iets anders wilt dan wat er is,
kun je weten dat je verward bent.

Iets anders willen dan wat er in werkelijkheid is, is dus eigenlijk de basis van het lijden zelf. Als we ons begeven in wat er is, de realiteit kunnen omarmen, is er namelijk geen lijden meer.

Hoe dan?

Als we ons hiervan bewust worden is er al een eerste stap gemaakt, sterker nog; je hiervan bewust zijn is de grootste stap in ons bewustwordingsproces. Maar wat komt er dan? Hoe doe je dat; minder lijden en het omarmen van de realiteit? Vaak komen we begrippen tegen als loslaten, go with the flow, vertrouwen, niet oordelen, acceptatie, kortom: er niets van maken! Maarja, is dát wel realistisch?

We zijn opgegroeid met collectieve gedachten dat we iets moeten vinden van datgene wat er gebeurd in ons leven, dat we met verklaringen dingen kunnen oplossen, dat we moeten ontdekken wat we zelf willen, welke mening we over iets kunnen vormen en vooral welk doel we voor ogen hebben en nastreven met behulp van een toekomstplan; hoe het zou moeten gaan. Pas dan geven we invulling aan ons leven en ervaren we wellicht zin.

Op zich is dit natuurlijk helemaal niet verkeerd, het is een manier van leven in onze maatschappij en daar hoeven we verder niets van te maken of over te oordelen, ook dat is zoals het is.  Het is een mechanisme die we hebben aangeleerd om te kunnen overleven, om het spel met ons imago te kunnen spelen. Hetgeen waar we last van hebben, is dat dit mechanisme in alle facetten van ons persoonlijke leven wordt toegepast. We hebben het idee dat alles maakbaar is, maar de realiteit blijft altijd dat wat er is, hoe groot of klein we het zelf ook willen maken.

Zo dus!

Hoe we de wereld om ons heen waarnemen en ervaren is voor iedereen anders. Als je bijvoorbeeld een nieuw liedje hebt ontdekt, ga je dit nummer ineens overal tegenkomen, terwijl anderen dit niet zo ervaren. We focussen dus op datgene waar we zelf mee bezig zijn, als we ons richten op de wereld om ons heen: zo binnen zo buiten.  De volledige realiteit is er wel, maar we nemen dit niet volledig bewust waar. We zijn voornamelijk gericht op dat waar onze focus op ligt; waar we dus van binnen mee bezig zijn.

We kijken vanuit ons eigen gemaakte raam naar dat wat er in ons persoonlijke leven gebeurd. Als ons raam helder en gelijk is aan de realiteit, als we blijven kijken naar dat wat er is, is er niets aan de hand. Op het moment dat het raam waardoor we naar de realiteit kijken beslaat met eigen voorstellingen en verwachtingen en dus niet overeenkomt met de realiteit, dan halen we van alles uit de kast om te proberen de werkelijkheid te kunnen veranderen. Bijvoorbeeld als het gaat om een promotie die maar niet komt en die je zo graag zou willen hebben, dan gaan we waarschijnlijk extra slijmen bij de werkgever en stressen over prestaties op het werk, wellicht zelfs een andere werkwijze toepassen om die promotie voor elkaar te krijgen. En daar gaat het dus mis, daar ontstaat voor ons het lijden. Tegen de werkelijkheid vechten, de promotie die je niet krijgt, kost veel energie en hierdoor ontstaat stress. Je begeven in datgene wat er is, geeft energie en ruimte om te kunnen leven!

Of je nu wel of geen promotie krijgt, het gaat erom hoe jij de werkelijkheid ziet en hoe je hiermee omgaat. Het is de kunst om bewust te worden van de werkelijkheid en de ruimte te nemen voor dat wat jou persoonlijk toe-komt. Daar ligt de essentie van het niet-lijden en dus niet in de omstandigheden of personen om je heen..


Efie Derksen

* Byron Katie – Vier vragen die je leven veranderen.