Zelfzorg
Dit is voor mij een van de belangrijkste lessen geweest in mijn bewustwordingsproces. Ik zou hier een boek over kunnen schrijven, en wellicht gaat dat ook ooit gebeuren, maar eerst maar een artikeltje. Ik heb hier al vaker wat over gezegd, maar ik wil het nu wat persoonlijker benaderen, om het nog meer helder te kunnen uitleggen.
De reden waarom je goed voor jezelf moet zorgen, is al vaker beschreven in mijn artikelen. Kort en bondig: Als iedereen voor zichzelf zorgt, wordt er voor iedereen gezorgd.
Dit is voor mij een van de belangrijkste lessen geweest in mijn bewustwordingsproces. Ik zou hier een boek over kunnen schrijven, en wellicht gaat dat ook ooit gebeuren, maar eerst maar een artikeltje. Ik heb hier al vaker wat over gezegd, maar ik wil het nu wat persoonlijker benaderen, om het nog meer helder te kunnen uitleggen.
De reden waarom je goed voor jezelf moet zorgen, is al vaker beschreven in mijn artikelen. Kort en bondig: Als iedereen voor zichzelf zorgt, wordt er voor iedereen gezorgd.
Om goed voor jezelf te kunnen zorgen, is het nodig eerst onderzoek te doen naar wie je bent en wat je doet. We hebben allemaal patronen en mechanismen waarmee we onze zelf-afwijzing verbloemen en de liefde en herkenning bij anderen proberen te krijgen.
Ikzelf heb bijvoorbeeld het mechanisme altijd voor anderen te denken en te zorgen. Niet voor niets heb ik er mijn beroep van gemaakt; verpleegkundige. Ik heb dit van thuis uit meegekregen, een katholieke achtergrond waarbij het mooi is als je anderen helpt. Eigenlijk niet eens alleen mooi; ik werd lief, schattig en aardig gevonden, omdat ik een lief kind was die zich wegcijferde. Anderen helpen is in onze maatschappij sowieso iets wat gezien wordt als 'goed gedrag'. Het werd, niet alleen thuis, maar door mijn hele omgeving beloond. Ik kreeg dus herkenning en liefde door anderen te helpen. Dit is dus een voorbeeld van een patroon die ik heb ontwikkeld om liefde en herkenning van anderen te kunnen ontvangen.
Op het eerste gezicht lijkt dit geen probleem te bevatten, het is toch fijn dat ik liefde krijg voor het gedrag dat ik vertoon? Is dat niet wat we eigenlijk willen?
Ik kwam erachter dat dit dus niet meer wilde toen het patroon mij niet meer hielp in de liefde en herkenning. Sommige mensen vonden het helemaal niet leuk dat bemoei van mij, of wilde helemaal geen hulp. Ik wees hun dan af, omdat ik het toch alleen maar met de goede intenties deed? Uit liefde? Maar door een ander af te wijzen, ontstaat disbalans (wat je wederom niet hoeft af te wijzen).
Van belang is om verantwoordelijkheid te nemen voor wat je zelf voelt. Ik voelde mij op die momenten afgewezen! Ik voelde me niet goed genoeg!
En ook toen ik wel de liefde en herkenning kreeg door mijn hulp, voelde het eigenlijk niet juist meer. Het voelde niet meer fijn mezelf aan anderen te geven om iets terug te krijgen. Ik werd me bewust dat wanneer je een ander helpt dit voor jezelf is, maar dat we dat ook zo mogen gaan zien, vooral doordat we onszelf lief hebben!
Uiteindelijk is het zo dat ook als ik niet zou helpen ik gewoon goed genoeg ben. Het mechanisme van 'helper' had ik alleen opgebouwd omdat ik mezelf niet goed genoeg vond, ik mezelf afwees. De vraag die bij mij boven kwam: wat is eigenlijk mijn werkelijke behoefte als ik anderen help?
Mijn eigen behoefte was ook verzorgd worden, liefde krijgen, gezien worden, vertroeteld en geholpen. De enige die me die geborgenheid kan geven, ben ikzelf! Ik mag voor mezelf zorgen, mezelf lief hebben, mezelf vertroetelen en vooral gaan zien. Als ik dat steeds verwacht van anderen, loop ik steeds het risico mij weer afgewezen te voelen. Dan kan ik beter werken aan mezelf niet meer af te wijzen!
Dat is allemaal mooi gezegd, en de bewustwording hiervan is de eerste stap, maar het is nog niet zo gemakkelijk om een fundamentele relatie met jezelf op te bouwen. Vooral niet omdat we dat niet kennen en nooit hebben geleerd. Ik beschrijf twee oefeningen die zeer effectief zijn om een band met jezelf op te bouwen:
1. De allerbelangrijkste is jezelf de vraag stellen: Wat is nu eigenlijk mijn behoefte? Dit kun je ten alle tijden jezelf vragen, vooral als je je voelt afgewezen of iets verwacht van de ander. Als je weet wat jou eigen behoefte is, mag je die ook gaan benoemen. In de eerste plaats open en eerlijk naar jezelf en dan ook naar de buiten wereld. Dat maakt zo een groot verschil! Als ik nu verwacht dat mijn vriend naar me luistert als ik iets heb meegemaakt en het kwijt wil, wacht ik niet tot hij ziet dat er iets met mij is, maar vraag ik gewoon zelf: 'Schat, ik heb de behoefte om mijn verhaal te doen, heb je ruimte om even een theetje drinken en naar mij te luisteren?' Dat voelt al heel anders, en als de ander er op dat moment geen ruimte voor heeft(zijn behoefte), kun je afspreken wat dan wel een mogelijkheid kan zijn.
2. Een tweede oefening is iedere avond voor je gaat slapen te benoemen, of op te schrijven, waar je jezelf dankbaar voor bent. Vind je dit lastig dan dwing jezelf om er bijvoorbeeld 5 te bedenken. Het mag zo groot of klein zijn als je wilt; voor een kopje thee bij die vriendin, of dat je voor jezelf opkwam bij de bakker. Voel maar eens wat dit met je relatie met jezelf kan doen!!
Succes met oefenen :-)
Wordt vervolgd...
Efie Derksen
P.s.: Volg Levenswerk op Instagram voor dagelijkse inspiratie!
Ikzelf heb bijvoorbeeld het mechanisme altijd voor anderen te denken en te zorgen. Niet voor niets heb ik er mijn beroep van gemaakt; verpleegkundige. Ik heb dit van thuis uit meegekregen, een katholieke achtergrond waarbij het mooi is als je anderen helpt. Eigenlijk niet eens alleen mooi; ik werd lief, schattig en aardig gevonden, omdat ik een lief kind was die zich wegcijferde. Anderen helpen is in onze maatschappij sowieso iets wat gezien wordt als 'goed gedrag'. Het werd, niet alleen thuis, maar door mijn hele omgeving beloond. Ik kreeg dus herkenning en liefde door anderen te helpen. Dit is dus een voorbeeld van een patroon die ik heb ontwikkeld om liefde en herkenning van anderen te kunnen ontvangen.
Op het eerste gezicht lijkt dit geen probleem te bevatten, het is toch fijn dat ik liefde krijg voor het gedrag dat ik vertoon? Is dat niet wat we eigenlijk willen?
Ik kwam erachter dat dit dus niet meer wilde toen het patroon mij niet meer hielp in de liefde en herkenning. Sommige mensen vonden het helemaal niet leuk dat bemoei van mij, of wilde helemaal geen hulp. Ik wees hun dan af, omdat ik het toch alleen maar met de goede intenties deed? Uit liefde? Maar door een ander af te wijzen, ontstaat disbalans (wat je wederom niet hoeft af te wijzen).
Van belang is om verantwoordelijkheid te nemen voor wat je zelf voelt. Ik voelde mij op die momenten afgewezen! Ik voelde me niet goed genoeg!
En ook toen ik wel de liefde en herkenning kreeg door mijn hulp, voelde het eigenlijk niet juist meer. Het voelde niet meer fijn mezelf aan anderen te geven om iets terug te krijgen. Ik werd me bewust dat wanneer je een ander helpt dit voor jezelf is, maar dat we dat ook zo mogen gaan zien, vooral doordat we onszelf lief hebben!
Uiteindelijk is het zo dat ook als ik niet zou helpen ik gewoon goed genoeg ben. Het mechanisme van 'helper' had ik alleen opgebouwd omdat ik mezelf niet goed genoeg vond, ik mezelf afwees. De vraag die bij mij boven kwam: wat is eigenlijk mijn werkelijke behoefte als ik anderen help?
Mijn eigen behoefte was ook verzorgd worden, liefde krijgen, gezien worden, vertroeteld en geholpen. De enige die me die geborgenheid kan geven, ben ikzelf! Ik mag voor mezelf zorgen, mezelf lief hebben, mezelf vertroetelen en vooral gaan zien. Als ik dat steeds verwacht van anderen, loop ik steeds het risico mij weer afgewezen te voelen. Dan kan ik beter werken aan mezelf niet meer af te wijzen!
Dat is allemaal mooi gezegd, en de bewustwording hiervan is de eerste stap, maar het is nog niet zo gemakkelijk om een fundamentele relatie met jezelf op te bouwen. Vooral niet omdat we dat niet kennen en nooit hebben geleerd. Ik beschrijf twee oefeningen die zeer effectief zijn om een band met jezelf op te bouwen:
1. De allerbelangrijkste is jezelf de vraag stellen: Wat is nu eigenlijk mijn behoefte? Dit kun je ten alle tijden jezelf vragen, vooral als je je voelt afgewezen of iets verwacht van de ander. Als je weet wat jou eigen behoefte is, mag je die ook gaan benoemen. In de eerste plaats open en eerlijk naar jezelf en dan ook naar de buiten wereld. Dat maakt zo een groot verschil! Als ik nu verwacht dat mijn vriend naar me luistert als ik iets heb meegemaakt en het kwijt wil, wacht ik niet tot hij ziet dat er iets met mij is, maar vraag ik gewoon zelf: 'Schat, ik heb de behoefte om mijn verhaal te doen, heb je ruimte om even een theetje drinken en naar mij te luisteren?' Dat voelt al heel anders, en als de ander er op dat moment geen ruimte voor heeft(zijn behoefte), kun je afspreken wat dan wel een mogelijkheid kan zijn.
2. Een tweede oefening is iedere avond voor je gaat slapen te benoemen, of op te schrijven, waar je jezelf dankbaar voor bent. Vind je dit lastig dan dwing jezelf om er bijvoorbeeld 5 te bedenken. Het mag zo groot of klein zijn als je wilt; voor een kopje thee bij die vriendin, of dat je voor jezelf opkwam bij de bakker. Voel maar eens wat dit met je relatie met jezelf kan doen!!
Succes met oefenen :-)
Wordt vervolgd...
Efie Derksen
P.s.: Volg Levenswerk op Instagram voor dagelijkse inspiratie!
