Eerlijkheid vs Oprechtheid
Eerlijkheid duurt het langst zegt men. Ondanks dat we het wel heel belangrijk vinden in de communicatie met elkaar, vinden we het aardig moeilijk om altijd eerlijk te zijn. Hoe kan dat nu eigenlijk? Is eerlijkheid misschien niet de juiste tool om te komen tot meer helderheid en geluk, en zo niet: wat is dat dan wel?
Eerlijkheid duurt het langst zegt men. Ondanks dat we het wel heel belangrijk vinden in de communicatie met elkaar, vinden we het aardig moeilijk om altijd eerlijk te zijn. Hoe kan dat nu eigenlijk? Is eerlijkheid misschien niet de juiste tool om te komen tot meer helderheid en geluk, en zo niet: wat is dat dan wel?
Waarom we het moeilijk vinden om eerlijk te zijn is makkelijk uit te leggen: We willen niet worden afgewezen. Als we altijd eerlijk zijn, zijn we ook vaak bot en onvriendelijk, niet omdat je het zo bedoelt, maar omdat eerlijkheid zo kan werken. Eerlijkheid is gewoon zeggen wat je ziet of vindt, ongeacht of dit wel of niet klopt met de realiteit of met waar jij zelf staat op dat moment in die situatie. Bijvoorbeeld: 'Wat een lelijk shirt draag jij', wat in dit geval dus verkeerd kan vallen bij een ander, en zo kunnen we dus worden afgewezen.
In principe hoeven we natuurlijk niets te laten omdat een ander er iets van vindt en ons daardoor kan afwijzen, maar, zoals ook te lezen is in vorige artikelen van mij, we willen helemaal niet worden afgewezen omdat we diep van binnen onszelf afwijzen. Die zelfafwijzing verbloemen we juist door liefde en erkenning bij anderen te zoeken en te vinden.
Dit alles maakt dus dat je soms liever een leugentje om bestwil maakt, om in ieder geval het gevoel van afwijzing te voorkomen. Logisch toch?
Maar moeten we dan wel eerlijk willen zijn, als het allerlei gevolgen kan hebben? Om dat te beantwoorden beschrijf ik op welke manier eerlijkheid gebruikt kan worden.
We kunnen het namelijk op meerdere manieren gebruiken. Bijvoorbeeld als je al wat meer liefde voor jezelf hebt opgebouwd en je vanuit dat patroon eerlijk wil zijn naar anderen, dan ontstaat er een soort nieuw mechanisme. In plaats van pleasen van anderen ga je in strijd met de wereld om je heen, een soort narcistisch of egoïstisch trekje wordt die eerlijkheid dan.
Het kan trouwens ook andersom, omdat je zo graag eerlijk bent vanuit een helpersrol, ga je alles zo eerlijk mogelijk verpakken, vooral gericht op de ander zijn geluk. Je bent dan wel eerlijk naar de ander, maar niet naar jezelf!
Hoe eerlijkheid ook gebruikt wordt, er ontbreekt ten alle tijden een heel belangrijk proces: een werkelijke verbinding met jezelf. En om dat te kunnen vinden en behouden, is het van belang jezelf te (leren) kennen. Hierover wil ik graag nog eens verder schijven in een volgend artikel. Het feit dat de sleutel ligt in zelfkennis, is het inzicht dat ons voor nu bij een andere vorm brengt: oprechtheid.
Oprechtheid is de manier van communicatie waarin de ego-mechanismen een kleinere rol spelen en je vanuit liefdevolle vriendelijkheid kan handelen naar jezelf en ook naar de wereld om je heen. Oprechtheid is eigenlijk weten waar jij staat, en datgene benoemen naar je omgeving.
Weten waar jij staat, is ook weten wat jou patronen zijn, die omarmen en ze liefdevol te kunnen observeren en soms zelfs te gebruiken. Weten waar je staat is jezelf kennen, wat je wel en niet kan en weet, wat je wel en niet fijn vindt en wat je wel en niet wil of doet. Als je weet wat jou behoefte is, waar jijzelf staat, gebeurt er ook vrij weinig met je als de ander je alsnog zou afwijzen. Het mooiste is zelfs, dat je vaak liefdevol en vriendelijk oprecht bent, omdat je niets van de ander verwacht of nodig hebt, in ieder geval niets om zelf wel of niet gelukkig te kunnen zijn. Want wanneer je iets verwacht of nodig hebt kun je dit ook benoemen of vragen, want dan weet je waar je staat en ben je dus oprecht. Misschien wordt het duidelijk aan de hand van een voorbeeld:
Mijn collega gooit iets om en bij het opruimen loopt hij te vloeken, ik voel de kamer vullen met een negatieve sfeer. Ik zou heel eerlijk kunnen zijn en zeggen: 'Hou op met dat gevloek, vind ik zo irritant, ga even ergens anders heen'. Maar daarmee handel ik dus uit angst voor afwijzing. Als ik liefdevol en vriendelijk naar mezelf zou kijken, zou ik merken dat ik de energie vervelend vind en niet zo goed weet wat ik daarmee kan. Als ik dan ook liefdevol en vriendelijk naar mijn collega kijk, wijs ik het gedrag niet af en zie ik waar ik zelf sta: dat die energie er is, dat is zoals het is, maar ík heb er last van. Waarschijnlijk ligt daar ook nog onder dat ik een issue heb met vervelende sferen of negatieve energie, wellicht vanuit vroeger. Maar dat is niet eens nodig om volledig te kunnen zien. Als ik oprecht ben, zeg ik: 'Ik voel de negatieve energie, en dit voelt voor mij niet prettig. Ik weet even niet wat ik kan doen. Heb jij misschien een idee?' Het mooie is, is dat ik bij hem laat wat van hem is en ikzelf verantwoordelijkheid neem voor mijn eigen gevoelens. Zie je het verschil tussen eerlijkheid en oprechtheid?
Het hangt allemaal erg met elkaar samen. Hoe meer je bewust wordt van je Ego-mechanismen en je zelfafwijzing en hoe meer je in verbinding komt met jezelf en jezelf beter leert kennen en hoe meer je bewust wordt van je gedachten en vooral meer oefening hebt in gewaarzijn, hoe makkelijker het wordt om oprecht te zijn. Wat ik hiermee zeg, is dat het dus niet zo makkelijk is dan dat het lijkt, soms is het echt van belang weer even terug te gaan naar jezelf: wat voel ik nu, wat is mijn behoefte, WAAR STA IK? Het vergt veel oefening, omdat je steeds meer van jezelf leert kennen. Probeer vooral jezelf en de ander niet af te wijzen en liefdevol en vriendelijk te blijven naar jezelf en je omgeving. Zie het als een mooie levensles en ontdekkingstocht. Lach er maar om als het niet lukt, dat maakt het weer zacht..
Veel leerplezier! ;-)
Efie Derksen
In principe hoeven we natuurlijk niets te laten omdat een ander er iets van vindt en ons daardoor kan afwijzen, maar, zoals ook te lezen is in vorige artikelen van mij, we willen helemaal niet worden afgewezen omdat we diep van binnen onszelf afwijzen. Die zelfafwijzing verbloemen we juist door liefde en erkenning bij anderen te zoeken en te vinden.
Dit alles maakt dus dat je soms liever een leugentje om bestwil maakt, om in ieder geval het gevoel van afwijzing te voorkomen. Logisch toch?
Maar moeten we dan wel eerlijk willen zijn, als het allerlei gevolgen kan hebben? Om dat te beantwoorden beschrijf ik op welke manier eerlijkheid gebruikt kan worden.
We kunnen het namelijk op meerdere manieren gebruiken. Bijvoorbeeld als je al wat meer liefde voor jezelf hebt opgebouwd en je vanuit dat patroon eerlijk wil zijn naar anderen, dan ontstaat er een soort nieuw mechanisme. In plaats van pleasen van anderen ga je in strijd met de wereld om je heen, een soort narcistisch of egoïstisch trekje wordt die eerlijkheid dan.
Het kan trouwens ook andersom, omdat je zo graag eerlijk bent vanuit een helpersrol, ga je alles zo eerlijk mogelijk verpakken, vooral gericht op de ander zijn geluk. Je bent dan wel eerlijk naar de ander, maar niet naar jezelf!
Hoe eerlijkheid ook gebruikt wordt, er ontbreekt ten alle tijden een heel belangrijk proces: een werkelijke verbinding met jezelf. En om dat te kunnen vinden en behouden, is het van belang jezelf te (leren) kennen. Hierover wil ik graag nog eens verder schijven in een volgend artikel. Het feit dat de sleutel ligt in zelfkennis, is het inzicht dat ons voor nu bij een andere vorm brengt: oprechtheid.
Oprechtheid is de manier van communicatie waarin de ego-mechanismen een kleinere rol spelen en je vanuit liefdevolle vriendelijkheid kan handelen naar jezelf en ook naar de wereld om je heen. Oprechtheid is eigenlijk weten waar jij staat, en datgene benoemen naar je omgeving.
Weten waar jij staat, is ook weten wat jou patronen zijn, die omarmen en ze liefdevol te kunnen observeren en soms zelfs te gebruiken. Weten waar je staat is jezelf kennen, wat je wel en niet kan en weet, wat je wel en niet fijn vindt en wat je wel en niet wil of doet. Als je weet wat jou behoefte is, waar jijzelf staat, gebeurt er ook vrij weinig met je als de ander je alsnog zou afwijzen. Het mooiste is zelfs, dat je vaak liefdevol en vriendelijk oprecht bent, omdat je niets van de ander verwacht of nodig hebt, in ieder geval niets om zelf wel of niet gelukkig te kunnen zijn. Want wanneer je iets verwacht of nodig hebt kun je dit ook benoemen of vragen, want dan weet je waar je staat en ben je dus oprecht. Misschien wordt het duidelijk aan de hand van een voorbeeld:
Mijn collega gooit iets om en bij het opruimen loopt hij te vloeken, ik voel de kamer vullen met een negatieve sfeer. Ik zou heel eerlijk kunnen zijn en zeggen: 'Hou op met dat gevloek, vind ik zo irritant, ga even ergens anders heen'. Maar daarmee handel ik dus uit angst voor afwijzing. Als ik liefdevol en vriendelijk naar mezelf zou kijken, zou ik merken dat ik de energie vervelend vind en niet zo goed weet wat ik daarmee kan. Als ik dan ook liefdevol en vriendelijk naar mijn collega kijk, wijs ik het gedrag niet af en zie ik waar ik zelf sta: dat die energie er is, dat is zoals het is, maar ík heb er last van. Waarschijnlijk ligt daar ook nog onder dat ik een issue heb met vervelende sferen of negatieve energie, wellicht vanuit vroeger. Maar dat is niet eens nodig om volledig te kunnen zien. Als ik oprecht ben, zeg ik: 'Ik voel de negatieve energie, en dit voelt voor mij niet prettig. Ik weet even niet wat ik kan doen. Heb jij misschien een idee?' Het mooie is, is dat ik bij hem laat wat van hem is en ikzelf verantwoordelijkheid neem voor mijn eigen gevoelens. Zie je het verschil tussen eerlijkheid en oprechtheid?
Het hangt allemaal erg met elkaar samen. Hoe meer je bewust wordt van je Ego-mechanismen en je zelfafwijzing en hoe meer je in verbinding komt met jezelf en jezelf beter leert kennen en hoe meer je bewust wordt van je gedachten en vooral meer oefening hebt in gewaarzijn, hoe makkelijker het wordt om oprecht te zijn. Wat ik hiermee zeg, is dat het dus niet zo makkelijk is dan dat het lijkt, soms is het echt van belang weer even terug te gaan naar jezelf: wat voel ik nu, wat is mijn behoefte, WAAR STA IK? Het vergt veel oefening, omdat je steeds meer van jezelf leert kennen. Probeer vooral jezelf en de ander niet af te wijzen en liefdevol en vriendelijk te blijven naar jezelf en je omgeving. Zie het als een mooie levensles en ontdekkingstocht. Lach er maar om als het niet lukt, dat maakt het weer zacht..
Veel leerplezier! ;-)
Efie Derksen
